Carrière
Na de middelbare school bezocht hij de Pedagogische Akademie in Ede. Vanaf 1983 ging hij in het onderwijs werken en werd hij wat hij altijd is gebleven: een onderwijsman in hart en nieren. Hij werkte als leerkracht en als directeur aan basisscholen in Baarn, Pijnacker en Delfgauw. Daarna sloeg hij een andere weg in en werd eerst onderwijsadviseur in Delft en vanaf 2001 bij Marant in Elst, zijn laatste werkgever, die in haar rouwadvertentie aan Ruth een ‘tomeloze energie’ toeschreef. Naast deze baan begon hij voor 1 dag per week een eigen onderwijsadviesbureau, waar hij erg trots op was.
Hobby's en vrije tijd
Naast zijn werk was hij druk met sport en vrijwilligerswerk. Hij zong in een koor en deed aan voetballen, skiën en tennissen. In zijn jeugd voetbalde hij in het eerste elftal van Excelsior, samen met zijn broers. Hij had een seizoenskaart van Vitesse, terwijl hij stiekem voor Ajax was. Het gezin was ook tijdens vakanties sportief bezig.
Ruth deed vrijwilligerswerk in de kerken van zijn woonplaatsen en was een aantal jaren voorzitter van de kerkenraad van Hemmen.
Spierziekte
In januari 2005 werd ALS geconstateerd en deze ongeneeslijke spierziekte sloeg in als een bom. Hij werkte nog een jaar door, maar moest toen stoppen en kwam in een rolstoel terecht. Hij liet het er echter niet bij zitten en werd een zeer assertieve invalide. Hij zei eens: Ik ben eigenlijk niet ziek, ik ben alleen verlamd. In het najaar van 2007 begon hij met voetschilderen en in het voorjaar van 2008 hield hij een expositie van zijn voetsporen in het Dorpshuis van Hemmen. Inmiddels verbleef hij in het Hospice Tiel, maar ook toen liet hij zich niet stoppen. Met zijn rode pausmobiel doorkruiste hij zijn geliefde rivierengebied tot ver daarbuiten, tot aan Oostenrijk toe.
Het laatste jaar werd steeds moeilijker, maar enkele vrienden, vriendinnen en familieleden, en zijn kinderen, begeleidden hem naar het einde op dinsdagavond 12 mei. Zijn lichaam was op, maar zijn verstand was tot het einde helder, hij leverde zijn streken nog en zijn geest was ongebroken.
Ruth was trouw aan degenen die hij liefhad, tot op het laatst, hij was strijdbaar tot het einde en ik hoop dat zijn nagedachtenis zijn kinderen en ons allen, en nu komt een Ruthwoord, energie zal geven.
Laten wij verdrietig zijn, maar niet te verdrietig.
